فوق ستاره یوونتوس بعد از شکست کووید-19 بار دیگر همبازی رونالدو می گردد - وبلاگ غزل

به گزارش وبلاگ غزل، خبرنگاران/خراسان رضوی پائولو دیبالا با پدرش آدولفو در سفر 140 کیلومتری همراه شده تا بتواند در آموزشگاه تیم حرفه ای منطقه، انستیتو تمرین کند. کشورهای معدودی در جهان، مانند آرژانتین عاشق فوتبال هستند. دیبالا با شوخی می گوید: وقتی شما به جهان می آیید، اول توپ و سپس عروسک به شما می دهند و تقریبا مانند هر کودک دیگری در این کشور، رویای فوتبالیست شدن را دارد.

به گزارش سی ان ان، پس از آدولفو، انستیتو استعداد حیرت آور دیبالا را کشف کرد و به نوجوان لاغراندام جایگاهی در تیم جوانان این باشگاه داد.

شاید شهر کوردوبا به خودی خود، جهانیی دور از شهر لاگونا لارگا (شهری بی نظیر در آرژانتین با کمتراز 6000 نفر جمعیت و زادگاه پائولو دیبالا) به نظر برسد، بنابراین برای دیبالا تبدیل این جهان به یوونتوس و تیم ملی آرژانتین و بازی در کنار کریستیانو رونالدو و لیونل مسی، دو بازیکن برتر نسل خود، به گفته خودش غیرقابل تصور بود.

دیبالا در مصاحبه ای اختصاصی با سی ان ان پیش از آغاز مجدد بازی های سری A در تاریخ 20 ژوئن،در اولین بازی یوونتوس با بولونیا گفت: حقیقت این است، من هرگز تصور نمی کردم که به چنین جایگاهی برسم. من همواره می خواستم فوتبالیست شوم، این ورزش را خیلی دوست داشتم و صادقانه بگویم، هیچ وقت فکر نمی کردم که اینجا باشم، در باشگاهی به عظیمی یوونتوس، درتیم ملی کشورم و با بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال بازی کنم.

من واقعا ازآنچه هرروز تجربه می کنم لذت می برم، زیرا برای فردی که از شهر کوچکی می آید، جایی که 6000 نفر جمعیت دارد و اغلب رویاها در آن دست نیافتنی به نظر می رسد، چیزی غیرقابل تصور است.

وی گفت: امروز تقریبا همه آن آرزوها را برآورده می کنم و مطمئنا با گذشت زمان، به اهداف خود خواهم رسید. امیدوارم بتوانم به تحقق آنها ادامه دهم، اما کوشش می کنم به همان اندازه به خاطر پدرم، به خاطر خودم و همه خانواده ام لذت ببرم.

آدولفو هم پدر و هم دوست دیبالا بود و در سال 2008، هنگامی که دیبالا فقط 14 سال داشت، به دلیل سرطان درگذشت و از دست دادن عظیمترین حامی و دوست، بر پیشرفت دیبالا هم به عنوان یک بازیکن و هم به عنوان یک شخص تاثیر بسزایی داشت.

خاتمه شکیبایی ذاتی دیبالا و حمایت خانواده امکان عبور از سخت ترین دوره های زندگی اش را فراهم کرد و موجب شکوفایی وی شد.

او می گوید: نمی توانم بگویم اگر پدرم هنوز اینجا بود، چه اتفاقی می افتاد. شاید همه این موارد اتفاق می افتاد، شاید نه و شاید هم زندگی متفاوتی داشتم. هیچ کس نمی داند چرا این چیزها اتفاق می افتند، اما اینها لحظه هایی از زندگی است که در آن فرد رشد می نماید یا نمی نماید یا بارها رنج می برد.

خوشبختانه، من در زندگی توانستم به جلو حرکت کنم، اگرچه جنگیدن برای آنچه دوست داشتم (فوتبال) کار ساده ای نبود. فوتبال بازی کردن بیش ازهر چیز مرا مسرور می نماید. با توپ بودن، وقت گذراندن با هم تیمی ها و دوستان، چیزی است که فوتبال به من می دهد.

دیبالا گفت: مرگ پدر، ضربه سختی برای خانواده بود، اما پس ازآن تصمیم گیری کردیم. من به دلیل شرایطی که در آن زندگی می کردم کمی سریع تر بالغ شدم و بی شک دوست دارم هر آنچه را که زندگی نموده ام با او سهیم شوم، همه چیزهایی که یاد گرفته ام و جاهایی که بوده ام، مردمی که با پدرم ملاقات نموده اند.

اما می دانم که او همواره با من است. همواره احساس می کنم وقتی بازی می کنم، وقتی در زمین هستم، او به من نزدیک است و این همان چیزی است که باعث می گردد از این ورزش زیبا حتی بیشتر لذت ببرم.

اگرچه دیبالا هنوز به شدت فقدان پدر خود را احساس می کرد، اما به سرعت خود را به عنوان جوانی با آینده درخشان در آموزشگاه انستیتو نشان داد.

جواهر

وی در سن 17 سالگی اولین بازی حرفه ای خود را در لیگ دسته دوم آرژانتین انجام داد. تاثیر وی چنان بدیهی بود که یک روزنامه نگار آرژانتینی از او با نام جواهر یادکرد.

او در دومین ملاقات خود، رکورد 41 ساله مهاجم افسانه ای آرژانتین و ماریو کمپس، برنده جام جهانی را شکست تا جوان ترین گل زن تاریخ انستیتو گردد.

او پس از گذشت تنها یک فصل، با قراردادی به مبلغ 14 میلیون دلار با باشگاه ایتالیایی پالرمو به اروپا صعود کرد. سه فصل موفقیت آمیز در سیسیل ، سومین دوره گل زنی او در اروپا بود که یوونتوس را متقاعد کرد تا قراردادی 40 میلیون دلاری با وی منعقد کند.

دو سال گذشته شاهد پیشرفت جوانی 26 ساله و یکی از شگفت انگیزترین استعدادهای اروپا بودیم، تا جایی که منچستریونایتد و پاری سن ژرمن هر دو سعی داشتند تابستان گذشته وی را از تورین دور نمایند.

پیشرفت اخیر او شاید شگفت آور نباشد. دیبالا، یکی از معدود بازیکنانی است که لذت بازی در کنار رونالدو و مسی را تجربه نموده است.

دیبالا می گوید از زمانی که ستاره پرتغالی در سال 2018 به یوونتوس نقل مکان کرد، از رونالدو چیزهای زیادی آموخته و این آموخته ها موجب پیشرفت در طرز فکر او شده است.

وی اظهار کرد: حقیقت این است که شما چیزهای زیادی از وی به عنوان یک بازیکن یاد می گیرید زیرا وی یک بازیکن برنده است و این باعث می گردد شما یک برنده شوید. او یک بازیکن بسیار حرفه ای است و احتیاجی به گفتن ندارد. همه این را می دانند.

این که رونالدو چگونه توانسته در حرفه خود پیشرفت کند، چگونه مدال کسب کند، افتخاراتش و هر آنچه را که به وسیله فداکاری و تمرین به دست آورده است، همواره انسان را وادار به تحسین می نماید تا کوشش کند آموخته های او را بیاموزد.

من همواره می گویم که هر بازیکن ویژگی های برجسته ای نسبت به سایرین دارد، بنابراین همواره سعی می کنم بهترین چیزهایی را که هر بازیکن دارد، بیاموزم، یاد بگیرم و رشد کنم و چیزهای زیادی برای آموختن از کریستیانو وجود دارد.

دیبالا از زمان اولین حضور خود در تیم ملی آرژانتین در سال 2015 که به نظر خیلی ها این دعوت بسیار دیر هم بود، با هموطن خود لیونل مسی در صحنه بین المللی همبازی شد.

دیبالا بهتر از هرکسی در موقعیت پاسخ به این سوال همیشگی قرارگرفته است: مسی یا هم تیمی یوونتوسی اش رونالدو؟

وقتی از او سوال شد، دیبالا لبخند می زند و باسیاست پاسخ داد: من تفاوت عظیمی می بینم، اما سعی می کنم آنان را با یکدیگر مقایسه نکنم. ترجیح می دهم که از بازی آنان لذت ببرم و فقط از هردوی آنان یاد بگیرم. هر دو بازیکنان خارق العاده ای هستند، بهترین ها در تاریخ که همواره افراد آنان را به یاد خواهند آورد و من فرصتی برای صحبت با هر دو، برای یادگیری از هر دو و برای همبازی شدن با این دو در زمین را دارم.

لئو نیز یک بازیکن باورنکردنی است که آنقدر طبیعی بازی می نماید که بسیاری از اوقات مردم فکر می نمایند کاری که او انجام می دهد، آسان است و واقعیت این است که چگونگی حرکت او، جا گذاشتن بازیکنان و دریبل هایش غیرممکن است. در حقیقت باورکردنی نیست.

وی ادامه می دهد: با گذشت زمان، شیوه بازی و کوشش او کامل شده است. او یک بازیکن بسیار حرفه ای است، که اغلب در خصوص آن صحبت نمی گردد، اما در جلسات تمرینی، او شگفت انگیز است. حقیقت این است که، کار کردن با این دو ستاره عظیم، بسیار زیباست.

شکست ویروس کرونا

ماه مارس، هنگامی که شیوع ویروس کرونا برای اولین بار در ایتالیا و اروپا افزایش یافت، دیبالا یکی از اولین ورزشکاران سطح بالابود که آزمایش کووید-19 او مثبت شد. یک شب در خانه بود و برای اولین بار متوجه شد که بالا رفتن از پله ها، باعث لرز و مشکل تنفسی شد.

آزمایش کرونای دو هم تیمی او در یوونتوس، دانیل روگانی و بلیز ماتیودی پیش از وی، مثبت اعلام شد و دیبالا سومین نفری بود که آزمایش او مثبت شده بود. دیبالا می گوید: خوشبختانه من هرگز علائم بسیار شدیدی نداشتم که نگرانم کند، بنابراین نترسیدم. اما همواره احتیاط می کردم و سعی می کردم با پزشکان صحبت کنم تا آرامش داشته باشم.

در ابتدا علائم خفیف بود، اما من متوجه مسائل خاصی شدم و برخی از مسائل تنفسی در زمان تمرین ادامه داشت. به طورکلی این علائم را شب هنگام خوابیدن یا دراز کشیدن احساس می کردم.

من همواره سعی می کردم آرام باشم و به خانواده ام آرامش بدهم، زیرا نمی خواستم ازآنجایی که از من بسیار دور بودند، آنان را نگران کنم.

تقریبا به مدت دو ماه که او با بیماری می جنگید، رسانه ها در خصوص این که آزمایش وی چهار بار مثبت شده بود، گزارش هایی ارسال کردند و باعث شد بسیاری از افراد تصور نمایند که وی دوباره مبتلا شده است.

دیبالا می گوید خواندن برخی از گزارش های نادرست در خصوص سلامتی اش ناراحت نماینده بود، به ویژه هنگامی که این داستان ها باعث می شدند خانواده اش با نگرانی از آرژانتین با او تلفنی صحبت نمایند.

وی ادامه داد: پزشکان برای من شرح دادند که در موارد کمی، مدت زمان ماندگاری ویروس کرونا در بدن ممکن است طولانی تر باشد که به نوع سیستم دفاعی بدن هر فرد، یا اینکه چقدر سریع می تواند آنتی بادی ها را برای دفع ویروس ایجاد کند، بستگی دارد.

پیمونت، منطقه ای در ایتالیا که باشگاه یوونتوس در آنجا مستقر است، یکی از مناطقی بود که این بیماری به شدت شیوع داشت. این باشگاه کمپین دور اما متحد را برای یاری به جمع آوری بودجه برای خرید تجهیزات پزشکی، پشتیبانی از مراکز درمانی محلی و کارمندان پزشکی راه اندازی کرد.

اعضاء تیم اول و مربی، مائوریزیو ساری، نیز موافقت کردند که از چهار ماه دستمزد خود صرف نظر نمایند تا به این باشگاه یاری نمایند تا بتواند تاثیر مالی بیماری همه گیر ویروس کرونا را مدیریت و بیش از 100 میلیون دلار پس انداز کند. دیبالا می گوید: وقتی از بازیکنان خواسته شد که از دستمزدشان صرف نظر نمایند، دریغ نکردند. تنها نگرانی آنان اطمینان از ادامه کار همه کارکنان این باشگاه و دریافت حقوق آنان طی بحران بود.

بازگشت فوتبال

ملاقات نیمه نهایی کوپای ایتالیا، بازی یوونتوس در برابر آث میلان در روز آدینه، اولین مسابقه ای بود که در این کشور برگزار می شد، زیرا مقامات، دوباره بازی های فصل را در ماه مارس به تعویق انداختند.

درحالی که صحبت هایی در خصوص امکان ورود طرفداران به ورزشگاه ها شده بود، اکنون تمام بازی ها در پشت درهای بسته برگزار می شوند. در فینال روز چهارشنبه که یوونتوس با ضربات پنالتی به ناپولی باخت، بنرهایی به هر یک از رنگ های این باشگاه، بالای جایگاه های ورزشگاه اولیمپیکو رم دیده می شد.

بسیاری این شرایط را هنجار جدید نامیده اند، اما دیبالا می گویدکه هرگز نمی تواند به آن عادت کند. به نظر او وقتی که بخش اعظم جامعه ایتالیا به حالت عادی برگشته است، پذیرش جایگاه های کاملا خالی برای او بسیار سخت است.

دیبالا می گوید: عجیب است که بدون داشتن طرفدار بازی کنید و حیرت آوراست وقتی به خیابان می روم کافه ها یا رستوران ها را مملو از مردم می بینم، مردم خارج از خانه، بدون رعایت فاصله اجتماعی فعالیت دارند و برای من عجیب است که موارد خاصی فعال شده اند و موارد دیگر همچنان تعطیل هستند.

چه تفاوتی بین یک کلوپ مملو از جمعیت و یک ورزشگاه ورزشی با رعایت فاصله اجتماعی وجود دارد ؟ می دانم که انجام آن سخت است، اما برخی اوقات فقط مردم برای بسیاری از موارد باید تصمیم بگیرند.

وی ادامه داد: من هرروز در مرکز شهر تردد و رفت و آمد دارم و به تمرین یا مکان های خاصی می روم و حقیقت این است که افراد زیادی را می بینم که تا حدودی ویروس کرونا را فراموش نموده اند و گویا اصلا هیچ اتفاقی نیفتاده است.

من فکر می کنم که در حال حاضر بسیاری از قوانین نقض می گردد و حقیقت این است که فوتبال، بدون مردم بی روح است. فوتبال بازی کردن بدون مردم و بدون طرفداران کسل نماینده است، زیرا فکر می کنم آنان بخشی از جاذبه فوتبال هستند.

دیبالا امیدوار است تا زمان بازگشت لیگ قهرمانان اروپا که توسط یوفا در ماه آگوست تایید شد، محدودیت های طرفداران اندکی کاهش یابد. از این گذشته، یوونتوس برای جبران شکست یک بر صفر برابر لیون، به همه یاری ها احتیاج دارد.

بااین حال، اکنون تمرکز باشگاه بر حفظ نهمین عنوان پیاپی قهرمانی است. پس از ماه ها مسائل سلامتی، خاتمه دیبالا سالم و آماده، تا حدودی به لطف توپی کایا، شریک تمرینی جدید خود، یوونتوس را در 12 بازی باقی مانده در لیگ همراهی می نماید.

دیبالا اهمیت وظیفه ای را که پیش رو دارد، می داند. تیم رده دومی لاتزیو قبل از اینکه ویروس کرونا، سری A را به حالت تعویق در آورد، آماده ترین تیم در اروپا بود و به داشتن سیرو ایموبایل، یکی از پرافتخارترین مهاجمان این فصل به خود می بالید.

بااین حال، دیبالا اکنون از اینکه دوباره می تواند فوتبال بازی کند، مسرور است.

او می گوید: این چیزی بود که من در حقیقت ازدست داده بودم. من هیچ وقت از همکارانم، کارم و افراد اطراف خود خیلی دور نبوده ام. افراد بسیاری مانند پزشکان، فیزیوتراپیست ها، بخشی از کادر فنی، مطبوعات، کیتمنها (مسئول تجهیزات تیم) و تحلیلگران همراه ما هستند که اغلب دیده نمی شوند و جلوی دوربین ها نیستند.

وی گفت: من روزبه روز دلتنگ همه مواردی که پیش از کرونا داشتیم، می شدم. بدیهی است اکنون ما دوباره از آن لذت می بریم و سعی می کنیم همه چیز را به روال قبل برگردانیم. ما می خواهیم به پیروزی هایمان ادامه دهیم و در صدر فوتبال ایتالیا بمانیم. این کار آسانی نخواهد بود، اما هر کاری از دستمان بربیاید، خواهیم کرد.