لب های عجیب این موجودات ماقبل تاریخ خبرساز شد - وبلاگ غزل

به گزارش وبلاگ غزل، آرواره های ترسناک تیرانوزاروس معروف است؛ در تالارهای موزه ها و حتی فیلم های سینمایی مانند پارک ژوراسیک، گوشتخوار کرتاسه به طور سنتی با نیش هایی بلند و پوزخندی شوم به تصویر کشیده می گردد. اما دیرینه شناسان اکنون کشف نموده اند که حیوان زنده پوزخند تیز دندانی نداشت ، بلکه رکس و بعلاوه بسیاری از دایناسورهای گوشتخوار لب داشتند.

به گزارش خبرآنلاین، یک تیم متشکل شده از چند نهاد از دیرینه شناسان اخیرا به این موضوع اشاره نموده اند که دایناسورهای گوشتخوار مانند T. rex و Allosaurus لب های گوشتی داشتند که دندان هایشان را می پوشاند، درست مانند مارمولک های امروزی. این فرضیه احتمالاً هم تصویر عمومی از دایناسورها و هم نحوه مطالعه دیرینه شناسان روش های تغذیه این مارمولک های وحشتناک را تغییر می دهد.

تحقیقات نو با بحث و تبادل نظر بین نویسندگان همکار توماس کالن، کرستین برینک و درک لارسون شروع شد، در حالی که هر سه دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه تورنتو بودند. هر یک از آنها تخصص های متفاوتی در خصوص دایناسورها و آناتومی آنها داشتند، که ترکیب آن به شواهد ملموس نشان می دهد که دایناسورهایی مانند تی رکس چگونه به نظر می رسیدند.

دیرینه شناسان قبلا معتقد بودند که دایناسورهای گوشتخوار آرواره های بدون لب دارند، همانطور که در دو تصویر بالا دیده می گردد. اکنون، شواهد نو حاکی از آن است که این حیوانات مانند مارمولک های امروزی، لب داشتند.

اینکه دایناسورها لب داشتند یا نه، سالهاست که موضوع بحث بین هواداران دایناسورها و بعضی کارشناسان بوده است. بحث ها اغلب بر این موضوع متمرکز شده اند که آیا افزودن لب ها، مانند پوشش های کرکی بدن، دایناسورها را نسبت به مدل های سنتی و دندان دار، برای هواداران دوست دارشان کمتر تأثیرگذار و ترسناک نموده است، و چه شواهدی می تواند چنین تغییری را توجیه کند. مطالعه نو در نهایت شواهد ملموسی را برای حل این موضوع ارائه می نماید و فراتر از زیبایی شناسی به زیست شناسی حیوانات منقرض شده می پردازد.

استیو بروسات، دیرینه شناس دانشگاه ادینبورگ، که در تحقیق نو نقشی نداشت، می گوید: این مطالعه یک قطعه عالی از کارآگاهی پزشکی قانونی دیرینه شناسی است.

تجزیه و تحلیل کلی آنها نشان داد که تی رکس و دایناسورهای مشابه دندان های بلندی نسبت به میزان خود ندارند و مجموعه ای از لب ها می توانستند به راحتی دندان های آنها را بپوشانند. نکته مهمتر این است که مینای دندان دایناسورها نسبتاً نازک است و اگر دائماً در معرض هوا قرار می گرفت، مستعد خشک شدن می شد. لب ها دندان های خود را مرطوب و کاربردی نگه می داشتند، چیزی که کروکودیل ها به عنوان حیوانات آبزی نگران آن نیستند.

علی نبوی زاده دیرینه شناس دانشگاه پنسیلوانیا که در مطالعه نو شرکت نداشت، می گوید: کالن و همکارانش یک مورد عالی برای وجود بافت های خارج دهانی در تروپودهای غیر پرندگان هستند.

منبع: نشنال جئوگرافیک